Annecim…

Öğrettin doğru olmayı,

Sözünün eri olmayı,

İçi dışı bir olmayı,

Düzgün adam olmayı.

 

Hiç çıkmadım sözünden,

Dinledim tüm öğütlerini.

Hayat dersimi aldım,

İşittim tüm söylediklerini.

 

Öğretmenim oldun, öğrettin.

Rehberim oldun, anladım.

Işığım oldun, gördüm.

Pusulam oldun, şaşırmadım.

 

Güvendin bana baştan,

Sarıldım geleceğe güvenle.

Tuttun sıkıca elimden,

Koştum başarıya cesaretle.

 

Yıllar oldu göçüp gittin,

Yalnız kaldım sensiz.

Kader aldı seni benden,

Yoksun kaldım çaresiz.

 

Dün gibi içimde,

Bakakaldım hep arkandan.

Dün karıştı bugüne,

Gelecek sensiz hepten.

 

Kalan boşluk kocaman,

Doldurmak ne mümkün.

Yaşam sürüyor durmadan,

Alışmak ne mümkün.

 

Anılarım canlı aklımda,

Annecim seninle harika.

Yanımdasın sen yokluğunda,

Güç veriyorsun bana.

Yazar İsmet Anıtsal, ABD, Missouri State Üniversitesi

Yazım tarihi: 24 Aralık 2024, Yayın tarihi: 07 Haziran 2025